(od gr. agathos – dobry) powstała w 2003 r. Nazwa jest nawiązaniem do greckiej tradycji ikonopisania, do okresu, gdy chrześcijaństwo, jeszcze niepodzielone, wypracowało zasady sztuki sakralnej. Grupę stanowią katolicy zafascynowani pięknem i duchowa głębią ikony, przekonani o jej wartości tak dla Kościoła wschodniego jak i zachodniego. Kształcili się pod kierunkiem o. Zygfryda Kota SJ oraz Mateusza Środonia.
Każda z osób należących do Grupy Agathos ma inny styl, a także odmienne preferencje w dziedzinie malarstwa bizantyjskiego, co wyraźnie widać w pracach indywidualnych. Często pracują jednak wspólnie, nawiązując do starej tradycji, kiedy jedną ikonę malowało kilka osób. Deska, już od etapu tworzenia szkicu, wielokrotnie przechodzi z rąk do rąk. Każdy maluje fragment, czuwając jednocześnie nad spójnością całości. Na poszczególnych etapach wspólnie podejmowane są decyzje wynikające z poszukiwań jak najlepszych dla danego dzieła rozwiązań artystycznych. Podobnie tworzone są cykle ikon, gdzie każda ikona jest dziełem innego malarza a mimo to cykl stanowi harmonijną całość. Ikony malowane są techniką klasyczną; na deskach z drzew liściastych pokrytych gruntem kredowym, złocone złotem płatkowym lub szlakmetalem kładzionym na pulmencie lub na mixtionie. Część malarska jest wykonana temperą jajeczną.
Jesteśmy grupą osób, które łączy zafascynowanie ikoną. Ikoną jako sztuką, oraz ikoną jako sposobem modlitwy. Należymy do Kościoła Katolickiego, jednak duchowość chrześcijańskiego wschodu jest nam bliska. W naszym malarstwie powracamy do tradycji pierwszego tysiąclecia chrześcijaństwa, gdy Kościół nie był jeszcze podzielony. Inspiracje czerpiemy również z polskiej sztuki sakralnej, w której ikona była zawsze obecna.
Staramy się poznać i zrozumieć czym jest święty obraz w przestrzeni kościelnej i prywatnej, jak może ułatwić kontemplację i pogłębić wiarę. Chcielibyśmy zmienić stosunek do ikony w Polsce, obarczony często niewiedzą i uprzedzeniami.
Nasza grupa powstała w 2003 r. Wywodzimy się z pracowni Św. Łukasza w Krakowie, gdzie pobieraliśmy nauki u o.Zygfryda Kota SJ.
Dalsze doskonalenie i wiedzę w dziedzinie ikonopisania zawdzięczamy Studium Chrześcijańskiego Wschodu w Warszawie oraz kontaktom z prawosławnymi ośrodkami i szkołami pisania ikon.
Nie ma wśród nas mistrza i uczniów. Razem zaczynaliśmy naszą przygodę z ikoną i wspólnie odkrywamy jej tajemnice.
Od 2009 r. jesteśmy związani ze Scholą Teatru Wegajty, z którą współpracujemy w ramach projektu Laboratorium Tradycji. W czasie tego wydarzenia odbywają się warsztaty malowania ikon i śpiewu liturgicznego pod nazwą „Tradycja Bizantyjska”.
Nazwa grupy Agathos, po grecku „dobry”, jest nawiązaniem do greckiej tradycji ikonopisania, do okresu, gdy chrześcijaństwo, jeszcze niepodzielone, wypracowało zasady sztuki sakralnej. Dobro to wartość najbardziej uniwersalna: „Nikt nie jest dobry tylko Bóg”, a ikona jest przecież obrazem Boga.
Ikony są malowane techniką klasyczną. Wykonywane są na deskach z drzew liściastych, pokrytych gruntem kredowym, złocone złotem płatkowym lub szlagmetalem kładzionym na pulmencie lub na mixtionie. Część malarska jest wykonana temperą jajeczną.
Ikony zachowują bizantyjski kanon ikonograficzny, ale nie są jednak kopiami. Stanowią oryginalne kompozycje nawiązujące do najwcześniejszych i najpiękniejszych ikon, powstałych często jeszcze przed podziałem Kościoła na Wschodni i Zachodni. Jest to więc próba stworzenia malarstwa sakralnego, które powraca do korzeni chrześcijaństwa.
Jesteśmy ikonopisami pracującymi wspólnie. Gdy malujemy razem ikonę, przechodzi ona podczas pracy z rąk do rąk. Tworzymy również cykle ikon, gdzie każdy wykonuje jedno przedstawienie.
Irina Jazykowa w swojej książce „ Oto czynię wszystko nowe” pisze:
„Ikonografia (…) jest dziedziną twórczości wspólnotowej (…) ikonograf nie mówi od siebie, ale przede wszystkim w imieniu kościoła. (…) Wspólnotowość jest jednością niepodobnych do siebie ludzi, zgromadzonych razem dzięki wierze w jednego Boga. Wszyscy oni należą do jednego Ciała Chrystusa i jako członkowie jednego organizmu nie wyobrażają sobie samych siebie bez innych, ale równocześnie każdy z nich jest niepowtarzalny, unikalny, nie do zastąpienia.” (PROMIC Warszawa 2011, tłumaczenie H.Paprocki, str. 120 i 163)
Tak też jest u nas, każdy z nas ma inny styl, ikony każdego z nas można wyraźnie odróżnić.
Poznajemy język ikony, akceptujemy go, przyswajamy go sobie, ale nie jesteśmy kopistami.
Staramy się używać go twórczo.
Grupa Agathos oprócz tworzenia ikon zajmuje się także działalnością popularyzatorską. W tym celu podejmujemy inicjatywy takie jak: